Niet te ver weg

Midden de jaren ’60 raakte Georges gefascineerd door fotografie. Met vakliteratuur, materiaalstudie, deskundig advies en onophoudelijk oefenen eigende hij zich de fotografische visie toe.
De mystieke schoonheid van zijn geboortedorp vormde zijn voornaamste inspiratiebron.
Anno 2011 ligt alzo ongeveer een halve eeuw Zelems natuurschoon vast in het aanzienlijk fotoarchief van Georges.
Deze fotocollectie is tweevoudig interessant.
Enerzijds conserveert zij een verdwenen verleden. In de loop der jaren werden landbouwgronden en natuurgebieden verkaveld in bouwterreinen. Uit de landschappen van toen – vastgelegd in het fotoarchief – evolueerde het huidig uitzicht van de dorpskern.
Anderzijds bewijst de verzameling dat de meest karakteristieke natuurmonumenten bewaard bleven. Althans enkel wat betreft het zichtbaar natuurgebeuren. Het wezenlijk verschil met 50 jaar en meer geleden is het menselijk gedrag.
Het Zelems wandelparadijs van nu werd vroeger bevolkt door spelende dorpskinderen.
Die bouwden hutten in de bossen, verzamelden dennenappels als brandhout, gingen zwemmen en vissen in de beek, zochten meikevers, lieten papieren bootjes te water, rollebolden in de zandgroeven.
Het dorpshinterland was een unieke speelbiotoop en een onuitputtelijke vindplaats van natuurlijk materiaal voor zelf te knutselen speelgoed.
De materiële welvaart in de tweede helft van de 20st eeuw maakte een einde aan deze eeuwenoude speelwijze.
Dorpskinderen zijn nu wereldburgers, techno kids.
De dorpsspeeltuin is thans beschermd natuurgebied.
Veel waarden en gewoontes werden ontluisterd. Gelukkig zonder te raken aan de originele schoonheid van het Zelems landschap.
Uit het fotoarchief van Georges en talrijke dorpswandelingen concludeerde Odette dat het Zelems landschap de uitzonderlijke mogelijkheid biedt de speelbiotoop van vroeger weer in beeld te brengen.
De ongerepte staat van het gebied inspireerde Odette om via beeldassociaties herinneringen op te roepen.
Op de plekken met een onderhuids rijke speelgeschiedenis plaatsten Georges en Odette cyclopisch uitvergrote objecten dewelke ontworpen en gerealiseerd werden in eigen atelier.
Deze poëtische installaties legde Georges vast in zijn fotoreeks "niet te ver weg" (moeders waarschuwing zindert nog levendig na).
De suggestieve geladenheid van de foto’s plaatst de toeschouwers intuïtief voor een opdracht.
Zo krijgen vervaagde herinneringen andermaal hun verhaal.

Dear Georges, congratulation for the surprising and creative entropy you have inserted in quite images.
I hope to meet you soon in Paula's garden.